LiveXS
Music Minded
De Gelderlander
december 1999
LiveXS
benjamin B. & Caesar
Atlantis Alkmaar, 5 november, 200 bezoekers
Jongens zijn het, maar aardige jongens. Benjamin B. bedoel ik dan. Dat weten ze zelf ook en ze steken het niet onder stoelen of banken. Ze zetten zelfs gezellige schemerlampjes op het podium, iedere keer dat ze optreden. En vervolgens spelen ze een hele serie prachtige meerstemmige popliedjes, die tegelijkertijd ingewikkelde composities met intelligente teksten zijn. Van die muziek waar het publiek de waardering niet laat blijken door te joelen en te fluiten, maar door keurig te applaudiseren. In ieder gevan in Atlantis. 'Wij zijn benjamin B. En we gaan vanavond voor jullie spelen.' legt zanger-gitarist Fiebo Scholtens uit, ook om de bezoekers duidelijk te maken dat zich best van de bar los mogen rukken om de band van dichtbij te bewonderen. Dat doet men dan ook gedwee; men staat, luistert, applaudisseert, en luistert weer verder. Behalve het meisje in het zwart, helemaal alleen vooraan bij het podium. Zij staat geen moment stil en kan alle teksten mee playbacken. Al-le-maal. Een toegewijde benjamin B.-fan? Best mogelijk, maar Caesar kan ze ook aardig bijhouden. Als de hoofdact om half twaalf eindelijk het eerste nummer speelt, lijkt zanger Roald van Oosten minder hard te zingen dan het meisje in het zwart. Hij kijkt alsof hij er niet zo'n zin in heeft, zeker als een vervelende grappenmaker van achter uit de zaal schreeuwt om een ander nummer dan hij net aangekondigd heeft. Na de zoete samenzang van benjamin B. lijkt de wat rauwere muziek van Caesar minder goed te vallen. Tough crowd, daar in Alkmaar. Maar Caesar is niet voor een gat te vangen en komt uiteindelijk toch lekker op gang. Ze spelen een flink aantal nummers van de nieuwe cd, die ze in oktober in Amerika opgenomen hebben. En als het publiek - na een aanmoediging om vooral dichter bij het podium te komen - ook loskomt, speelt Caesar als beloning niet één maar twee toegiften, met greatest hits als Firefly en Before My Head Explodes. (WdJ)
(top)
05-1999
Music Minded
CAESAR'S MOTOWN
Gezien: 23-04-'99
Zaal: Paradiso
Plaats: Amsterdam
Verslag: Jeroen Beynon
There's no town like Motown", moet Caesar gedacht hebben. En gelijk hebben ze. Wat een overvloed aan prachtige songs om uit te kiezen; maar ook: wat een lef om deze Marlboro Flashback klus als alternatief gitaarbandje aan te pakken. "We komen vanzelf bij joiw favoriete nummer", zegt zanger Roald van Oosten. "Ga maar lekker dansen, let vooral niet op mij!". De mensen dansen sinds lange tijd weer eens gezellig met elkaar in plaats van tegen elkaar. Hoe zwart is Caesar eigenlijk? De groove mis ik wel een beetje, maar je kan het ook weer niet echt verwachten van de voor deze gelegenheid uit zes koppen bestaande band, met als bekendste aanwinst Anne Soldaat uit Daryll-Ann. Sfeer wordt er wel voldoende gekweekt. Maar hoe kan het ook anders in een feest der herkenning: Stevie Wonder, The Supremes, Smokey Robinson! Hoewel Roald op zijn eigen wijze niet onverdienstelijk zingt, is het toch drumster Marit de Loos die aan het eind even de show steelt met een prachtige uitvoering van Ben. Ogen dicht en flashback.
(top)
15-04-2000
De Gelderlander
Caesar dondert in een bijna volmaakt concert
Door: Werner Bossmann
Concert: Caesar.
Gezien: Donderdag 13 april in Doornroosje in Nijmegen.
Te kort, dat was het enige wat je op het concert van de Amsterdamse band Caesar in Doornroosje in Nijmegen kon aanmerken. Maar als je het in een uur en tien minuten kunt zeggen, moet je er geen twee uur over doen. Zo is Caesar: de laatste, derde cd Leaving Sparks (Excelsior), sluit immers net onder de veertig minuten. En zo zijn ook de liedjes van Marit de Loos (drums en zang), Roald van Oosten (zang, toetsen en gitaar) en Sem David Bakker (bas en zang). Neem het openingsnummer Stellar Road, dat gaat kort en stormachtig van pianospel en meerstemmige zang naar dissonant gitaargeloei.
Caesar heeft sinds Leaving Sparks (dat in Chicago werd opgenomen met oud-Nirvana-producer Steve Albini) een gespleten identiteit, hoor je onder de aanhangers. De springerige gitaarband van het bejubelde No rest for the alonely (1998) maakte plaats voor een veel softer Caesar. Maar dat verschil is maar relatief, al is het geluid van de nieuwe nummers een stuk melodischer, met meer ruimte voor pianospel van Roald van Oosten en de klank van akoestische gitaren.
Op het podium vormen de beide Caesars één geheel en lijken juist vertrouwde nummers als Visions of Mars (met de sterke climax 'We'll have craters, and real life space invaders on our minds') niet meer zo goed bij Caesar te passen. Al zijn ze stuk voor stuk hermetischer en oprechter dan wat je doorgaans bij Nederlandse bands hoort. De bijna-hit van No rest, Situations, complications, gaat hard en strak op het einde af, terwijl bij Caesar op de plaat juist de details steeds belangrijker worden.
Maar zanger Roald van Oosten ontroert in álle nummers. Zijn verschijning is nonchalant en soms zelfs clownesk, maar hij zingt altijd recht uit het hart. Over dat z'n kat zo eenzaam is en dat 'ie maar eens nodig naar huis moet, bijvoorbeeld.
De groep wordt live geholpen door Marien Dorleijn (toetsen/gitaar) van de groep Nimbus. Eén gitaar, bas en drums zijn voor Caesar niet meer genoeg. Het leverde in het door Marit gezongen Right from Wrong op en de mini-opera Prince valium een prachtig samenspel op.
En Caesar is op zijn mooist als Marit en Roald samen zingen, Husband and wive-style, zoals ze dat bij countrymuziek noemen. Want Marit de Loos is het geheime wapen van de groep. Een meisje met zo'n stem dat zulke donderende drumpartijen speelt (in het door haar gezongen Firefly bijvoorbeeld), dat zie je niet vaak. Lief en hard, echt Caesar.
(top)